Artikel van Omroep Tilburg
Nadat de man van Els een bedrijfsongeval had, kwam het gezin terecht bij de voedselbank. “We verdienden best goed, maar doordat mijn man niet meer kon werken, viel er een groot deel van ons inkomen weg. Toen mij werd geadviseerd om naar de voedselbank te gaan, stortte mijn wereld in.”
Bente kan niet werken door haar psychische kwetsbaarheid en ze deelt dit gevoel: “Als je naar de Voedselbank moet, kan je niet dieper zinken. De eerste keer dat ik hier kwam, was ik niet te troosten. Ik heb toen alleen maar gehuild.” De schaamte komt voor een groot deel voort uit opvoeding, legt ze uit: “Ik heb altijd geleerd dat je zelfredzaam moet zijn. Ook heb ik het idee dat dit door de samenleving wordt uitgestraald. Alsof je in Nederland niet arm hoeft te zijn en als je dat wel bent, is het je eigen schuld.”
Stickers weghalen
De schaamte ging ver bij de twee Tilburgse dames. “Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam, was alle stickers met ‘voedselbank’ erop snel van al mijn producten halen, zodat niemand het zag. Wat nou als iemand erachter zou komen dat ik naar de Voedselbank ga”, vertelt Els. “Het voelt bijna alsof je iets crimineels doet”, vult Bente aan. Inmiddels is Els uit de schulden. “Ik ben blij dat ik hulp heb kunnen krijgen. Zonder de Voedselbank was ik heel mager geweest, denk ik.” Ze haalde er tweeëneenhalf jaar boodschappen. Dit hield ze al die tijd geheim: “Alleen mijn zus wist het. Ik denk dat ik het nu nog steeds niet zou vertellen. Misschien over een paar jaar.” Bente komt nog steeds bij de Voedselbank en geeft aan mensen mee: “Kom gewoon, ook met schaamte. Je doet jezelf tekort als je wel recht hebt op de Voedselbank maar niet komt.”
*Els en Bente zijn gefingeerde namen, omdat ze anoniem willen blijven. De foto is ook niet authentiek
